Het is zondagmorgen, het zonnetje schijnt buiten en ik was mijn Portfolio aan het bijwerken.
Net zoals de afgelopen twee weken voelde ik me onrustig en zenuwachtig toen ik wakker werd.
Ik had zoals vaker de afgelopen tijd weer een tijdje wakker gelegen vannacht en dat begin je dan toch te merken.
Maar opeens, bij het schrijven van stukjes over de stoelen die ik heb bekleed werd ik overvallen door een golf van dankbaarheid en voelde ik me heel rustig worden.
De reden van het onrustige en zenuwachtige gevoel kwam begon doordat er een paar weken geleden, op een donderdagmiddag, een man van de Gemeente Apeldoorn kwam binnen lopen in mijn atelier.
Hij vertelde dat het hele pand, waar mijn atelier een onderdeeltje van is, te koop staat en dat de Gemeente Apeldoorn interesse heeft om er woningen in te maken.
Boven zijn natuurlijk al woningen maar alle ruimtes beneden zijn of leeg, of worden verhuurd als anti leegstand.
Ook alle kantoorpanden op de hoek van de Nieuwstraat zijn leeg.
Wat hij eigenlijk wilde weten is hoe snel ze mij uit het pand konden krijgen als de plannen door gaan.
Omdat ik een gebruiksovereenkomst heb met een maand opzegtermijn van beide partijen begon voor mij toen het onrustige gevoel. Ik ben thuis meteen op Funda Business gaan kijken.
Ik vond een pand aan de Asselsestraat dat ik heel goed ken omdat ik er dagelijks minimaal twee keer langs loop.
Het is twee minuten lopen van ons huis.
Omdat ik geen plannen had om te verhuizen heb ik er nooit met die ogen naar gekeken maar toen ik dat wel ging doen wist ik meteen dat dit pand perfect is voor mij.
Dus ’s avonds met Jan besproken en de volgende dag de makelaar gebeld om een afspraak te maken voor een bezichtiging voor de maandag erna.
En in het weekend allemaal berekeningen gemaakt om te kijken of het financieel haalbaar is.
Na het bezichtigen begon de volgende zenuwachtige periode. Ik heb diezelfde dag een huurvoorstel gedaan bij de makelaar en de volgende dag hoorde ik dat er nog twee huurvoorstellen lagen. Omdat het concept van Fotovintage hem aanspreekt stond ik bovenaan om te mogen huren. Maar eerst moest er een screening worden uitgevoerd naar strafblad en betalingsachterstanden. Gek dat je weet dat er niets geks uit gaat komen en dat je er toch onrustig van wordt.
Na anderhalve week in de zenuwen te hebben gezeten kwam afgelopen vrijdag het verlossende woord.
Ik mag het pand huren! Ik heb meteen de vertegenwoordiger in Apeldoorn die ook de bezichtiging heeft gedaan gebeld of ik de sleutels mocht halen om te meten. Dat mocht en vrijdag en zaterdag ben ik een aantal keer in het pand geweest om plannen te maken.
Ik had verwacht dat het onrustige gevoel weg zou zijn als ik maar wist dat het door ging. Maar het werd juist erger omdat het heel leuk maar tegelijk ook heel spannend is.
Wat als ik opeens geen opdrachten meer krijg?
Het pand is namelijk veel duurder dan het pand aan de Rustenburgstraat.
Maar net, tijdens het bijwerken van mijn portfolio overviel een gevoel van rust en dankbaarheid mij.
Ik zet er altijd bij waar een klant vandaan komt en bij het typen van ‘een klant uit Wassenaar’, ‘Wierden’, ‘Weesp’ kwam het opeens weer dubbel en dwars binnen hoe bijzonder het is dat al
deze mensen helemaal naar Apeldoorn rijden om hun meubels naar mij te brengen.
